Το κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας, αποτελεί θεμελιώδη συμβολή στη συζήτηση σχετικά με την πολυπλοκότητα της αναπηρίας αλλά και στην κατανόηση/επεξήγηση της αναπηρίας, σύμφωνα με τις εμπειρίες των ατόμων με αναπηρίες. Κριτική ανάλυση των κυριότερων εννοιών που στηρίζουν το «κοινωνικό μοντέλο» σε αντιπαράθεση με το ιατρικό μοντέλο της
Το ζήτημα της αναπηρίας του ατόμου αποτελούσε, ανέκαθεν, ένα υπό συζήτηση θέμα, που οι εκάστοτε κοινωνίες προσπαθούσαν να «αντιμετωπίσουν. Στο πλαίσιο αυτό, κατά τον 15ο αιώνα, τα άτομα με αναπηρία συνδέονταν με δυνάμεις του σκότους και την μαύρη μαγεία, ενώ μέχρι τον 18ο αιώνα συναντάμε το στάδιο του αποκλεισμού και της απόρριψής τους. Ωστόσο, το δεύτερο στάδιο που ακολούθησε, στη συνέχεια, προσέγγισε τις ειδικές ανάγκες των εν λόγω ατόμων ως προσωπική τραγωδία έχοντας ως στόχο την περίθαλψη, την προστασία και την ξεχωριστή τους εκπαίδευση.
Από την άλλη πλευρά, οι ιδέες του Διαφωτισμού έπαιξαν το δικό τους ρόλο στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην ανάγκη για ανατροπή των ανισοτήτων, στην αξία του ανθρωπισμού καθώς και της κοινωνικής ευθύνης απέναντι στους πολίτες. Στις μέρες μας λοιπόν, τα ίσα ανθρώπινα δικαιώματα και η συνεκπαίδευση αποτελούν το τρίτο στάδιο αντιμετώπισης των ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες που διεκδικούν την αναγνώρισης της αναπηρίας τους, σε νέες βάσεις (Λιασίδου, 2014α).
Για περισσότερα επιλέξτε την παραπάνω εικόνα
Συγγραφή / Επιμέλεια: Γεωργία Κίτσου