Η ενιαία εκπαίδευση υπό το πρίσμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που σχετίζονται με τη συμπερίληψη όλων των κοινωνικά μειονεκτικών ομάδων στην υπόλοιπη κοινωνία, ως θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης
Για την αναπηρία έχουν δοθεί πολλοί και διαφορετικοί ορισμοί, ενώ έχει εξεταστεί τόσο ως ιατρικό φαινόμενο, όσο και ως κοινωνικό, με το ιατρικό μοντέλο να έχει χρησιμοποιηθεί, περισσότερο, κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, το οποίο τοποθετεί την αναπηρία στο ίδιο το άτομο, με αποτέλεσμα να μην λαμβάνονται υπόψη άλλοι παράμετροι της ανθρώπινης ύπαρξης. Όμως, από τη δεκαετία του 1970, άρχισε να αμφισβητείται το ιατρικό μοντέλο και οι ορισμοί της αναπηρίας σχετικά με τις έννοιες της βλάβης, της αναπηρίας και της μειονεξίας των ΑμεΑ και το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στον αντίκτυπο του περιορισμού που έθετε η κοινωνία στα άτομα αυτά (Thomas & Woods, 2008).
Ωστόσο, μια από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες είναι η εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία, με σκοπό την ένταξη και την ενεργητική τους συμμετοχή στην κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή. Έτσι, στο πλαίσιο των προσπαθειών αυτών, για την εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία, έχουν αναπτυχθεί έννοιες, όπως η ένταξη και η ενιαία εκπαίδευση (Ζώνιου-Σιδέρη, Ντεροπούλου-Ντέρου & Βλάχου-Μπαλαφούτη, 2012).
Για περισσότερα επιλέξτε την παραπάνω εικόνα
Συγγραφή / Επιμέλεια: Γεωργία Κίτσου