Η Ενταξιακή πολιτική και η συμμετοχική εκπαίδευση στην Ελλάδα
Ο όρος ένταξη (inclusion) προϋποθέτει
την «εύλογη προσαρμογή» του εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε να μπορεί να δεχτεί
όλους τους μαθητές με την αναθεώρηση της οργάνωσής του (Sebba & Ainscow, 1996). Η προσαρμογή αυτή θα πρέπει
να βασίζεται στην αρχή του «καθολικού σχεδιασμού», συμπεριλαμβάνοντας
εξατομικευμένα εκπαιδευτικά προγράμματα για όλους τους μαθητές, εξειδικευμένο
εκπαιδευτικό προσωπικό, χρήση εναλλακτικών τεχνικών, προσεγγίσεων και νέων
τεχνολογιών καθώς και παροχή κατάλληλων εκπαιδευτικών μέσων και υλικών (Αραμπατζή,
2009). Όμως, στην Ελλάδα, η προσαρμογή που απαιτείται δεν έχει γίνει στο βαθμό που θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται αρκετές ελλείψεις στα αναλυτικά προγράμματα, στις υλικοτεχνικές υποδομές, στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών κ.ά. (Βεργίδης, 2008; Παντελιάδου 2004). Ωστόσο, τελευταία, έχουν γίνει αρκετά θετικά βήματα για τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος με την προώθηση σχολικών τεχνολογικών καινοτομιών. Τέτοιες σχολικές καινοτομίες περιλαμβάνουν κατάλληλα εκπαιδευτικά λογισμικά και χρήση πολυμέσων για μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, κυρίως, μέσα από την εκπαιδευτική δικτυακή πύλη του ΥΠ.Π.Ε.Θ. (2014). Η διαρκής ανάπτυξη εκπαιδευτικών λογισμικών και η χρήση πολυμέσων, εξαιτίας των ποικίλων οπτικοακουστικών ερεθισμάτων που προσφέρουν, θα μπορούσε να λειτουργήσει υποστηρικτικά για τη μάθηση των ΑμεΑ.
Ο διεθνής οργανισμός εργασίας σε μια έκθεση της UNESCO, το 2010, υπογραμμίζει τη σπουδαιότητα των εκπαιδευτικών για μια ενταξιακή πολιτική, αναφέροντας ότι η εφαρμογή μιας πολιτικής για τους εκπαιδευτικούς, στα πλαίσια μιας οικονομικής λιτότητας, μπορεί να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ για όλο το πολιτικο - οικονομικό σύστημα (Ε.Φ.Ε.Α., 2011β). Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια, το ελληνικό κράτος φαίνεται ότι αυτό δεν το λαμβάνει υπόψη του, λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Όμως, θεωρείται απαραίτητο, το κράτος να παίρνει μέτρα για την υποστήριξη και την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Ωστόσο, τα μέτρα αυτά για τους εκπαιδευτικούς δεν θα πρέπει να αποσκοπούν μόνο στην απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων, αλλά στη διαμόρφωση ενός συστήματος αξιών. Επομένως, είναι αναγκαία μια νέα οπτική θεώρηση, που θα τους επιτρέπει να αποδέχονται τη διαφορετικότητα (Rodriguez, 2010) και να αμφισβητούν την κατηγοριοποίηση και τα ανταγωνιστικά εκπαιδευτικά προγράμματα (Ivatts, 2011).
Για περισσότερα, παρακάτω, ή επιλέξτε ΕΔΩ:
Ο διεθνής οργανισμός εργασίας σε μια έκθεση της UNESCO, το 2010, υπογραμμίζει τη σπουδαιότητα των εκπαιδευτικών για μια ενταξιακή πολιτική, αναφέροντας ότι η εφαρμογή μιας πολιτικής για τους εκπαιδευτικούς, στα πλαίσια μιας οικονομικής λιτότητας, μπορεί να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ για όλο το πολιτικο - οικονομικό σύστημα (Ε.Φ.Ε.Α., 2011β). Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια, το ελληνικό κράτος φαίνεται ότι αυτό δεν το λαμβάνει υπόψη του, λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Όμως, θεωρείται απαραίτητο, το κράτος να παίρνει μέτρα για την υποστήριξη και την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Ωστόσο, τα μέτρα αυτά για τους εκπαιδευτικούς δεν θα πρέπει να αποσκοπούν μόνο στην απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων, αλλά στη διαμόρφωση ενός συστήματος αξιών. Επομένως, είναι αναγκαία μια νέα οπτική θεώρηση, που θα τους επιτρέπει να αποδέχονται τη διαφορετικότητα (Rodriguez, 2010) και να αμφισβητούν την κατηγοριοποίηση και τα ανταγωνιστικά εκπαιδευτικά προγράμματα (Ivatts, 2011).
Για περισσότερα, παρακάτω, ή επιλέξτε ΕΔΩ:
Συγγραφή / Επιμέλεια: Γεωργία Κίτσου
